همه فن حریف

- ساعت ۸:٠٥ ‎ب.ظ روز چهارشنبه ۱ دی ۱۳٩٥

 

یکی از عجیب ترین تجربیاتم، مرا وادار به نوشتن این مطلب کرد.

توضیح می دهم:

تقریباً هر موضوعی را از مجموعه موضوعات حوزه ی بازاریابی که سرچ می کنم، از قبیل: فروش، تبلیغات، بازاریابی، مشتری مداری، ارتباط با مشتری، طراحی برنامه ی فروش، طراحی برنامه بازاریابی، ارتقاء فروش، بازاریابی استراتژیک، برندینگ، بازاریابی شبکه ای، بازاریابی مویرگی، مدیریت ارتباط با مشتری، مشاوره ی بازاریابی، مشاوره ی تبلیغات، تحقیقات بازاریابی، مهندسی فروش و ....  اسم یک نفر هست که با کلیک روی لینک های مختلف به صفحات شخصی اش وصل می شوم؛ یا یکی از چند سایت او، یا وبلاگ هایش یا ....

فرهنگ سازمانی و رهبری

 

- ساعت ٤:۱۳ ‎ق.ظ روز دوشنبه ٢٩ آذر ۱۳٩٥

 

 

فرهنگ های سازمانی در محیط وجود دارند. آن ها در یک یا چند ابرفرهنگ مثل گروه های نژادی یا واحدهای فرهنگی بزرگ، عمل می کنند.

... ابرفرهنگ ها بر تعامل فرهنگ سازمانی نفوذ دارند.

... تمام سازمان ها با سه خرده فرهنگ کلی که عملیات سازمان، طرح سازمان و وظیفه ی مدیر  اجرایی سازمان را منعکس می کند، به کار خود ادامه  می دهند.

ساعت من همیشه ی خدا دقیق است.

 

- ساعت ٦:۳٦ ‎ب.ظ روز یکشنبه ۱٤ آذر ۱۳٩٥

 

 

از صبح دیروز در فکر بودم که داستانی را بنویسم. داستانی واقعی که باید آن را این گونه می نوشتم:

صبح شنبه ای، من که تا دست بجنبانم برای خارج شدن از خانه، کلی طول کشیده بود. مردم هم که انگار همه شان هفته ی گذشته را که یک روز در میان تعطیل بوده به خواب زمستانی رفته بوده اند و حالا شنبه، اول هفته ای، همه همزمان با هم و همان زمانی که من از خانه خارج شدم، تصمیم گرفته بودند به خیابان بیایند.

 

بی فایده ترین چیز

 

- ساعت ۱:۱٠ ‎ق.ظ روز چهارشنبه ۱٠ آذر ۱۳٩٥

 

 

جمله ی معروفی منسوب به پدر مدیریت نوین «پیتر فردیناند دراکر» هست که خیلی جای تامل  دارد:

 

«هیچ چیز بی فایده تر از این نیست که کاری را که از ابتدا می شد انجام ندهیم، با بیشترین کارآیی انجام دهیم.»

بازاریابی نوستالژیک

 

- ساعت ٢:٢٢ ‎ق.ظ روز یکشنبه ٧ آذر ۱۳٩٥

 

 

یکی از تاکتیک های بازاریابی که سابقه ی استفاده از آن به قرن بیستم باز می گردد، «بازاریابی نوستالژیک» است.

یعنی استفاده از نوستالژی و کارکردهای گوناگون آن در فعالیت های مختلف بازاریابی.

من و غیر محرمانه و سانسور

 

ساعت ٧:٥٩ ‎ب.ظ روز سه‌شنبه ٢ آذر ۱۳٩٥

 

 

یکی از خوبی های وبلاگ داشتن این است که فضایی در اختیار داری که در آن بتوانی ذهنیاتت را پیاده کنی.

خود این پیاده کردن ذهنیات با خودش چند ویژگی مثبت دیگر می آورد:

یکی این که دوستانت می آیند و - احتمالاً - آن نوشته ها را می خوانند و زیرش نظرشان را می نویسند.

یکی دیگر که برای خود من خیلی خوب است این که همواره در ذهنم یک عالمه موضوع هست که بسیاری از آنها فقط به شکل «کلید واژه» ذخیره شده اند ولی همین که شروع می کنم به نوشتنِ یکی از آنها، هم از شکل کلید واژه به «محتوای چند صد کلمه ای» تغییر فاز پیدا می کند و هم فضای مغزم برای تحلیل بقیه ی کلید واژه ها که با تصاعدی هندسی افزایش پیدا می کنند، کمی - فقط کمی - خالی می شود.

یک ویژگی خیلی خوب دیگر هم این است که اگر حرف های داشتی که مهم اند و در جاهایی مطرح شان کرده ای و به هر دلیل از جمله اینکه مدیریت آن جاها در اختیار دیگران و سلیقه ی آنها بوده از انتشارش خودداری کرده اند، خودت می آیی در این فضای شخصی با دوستانت در میان می گذاری و هیچ کسی هم حق سانسور آن را ندارد. البته وقتی که چارچوب ها را می شناسی و رعایت می کنی.

هر کسی می تواند انتخاب کند که چگونه باشد.

 

ساعت ٧:۱۱ ‎ب.ظ روز شنبه ۸ آبان ۱۳٩٥

 

 

یک درد دل با کسانی که آن را خواهند خواند و شاید من هنوز آنها را حتی نمی شناسم.

هر کسی می تواند انتخاب کند که چگونه باشد.

این، هم خیلی خوب است و هم خیلی نگران کننده.

قسمت نگران کننده ی ماجرا این است که با این انتخاب، تصمیم می گیریم که خودمان را هم به دیگران چگونه  معرفی کنیم.