شعله ی کناری اجاق گاز
امروز صبح شعله ی زیر کتری را روشن کردم تا قبل از بیدار شدن بقیه، بساط چای و صبحانه را ردیف کنم.
دیدم چند تکه ظرف از دیشب در ظرفشویی مانده، گفتم یک آبی هم به این چند تکه بزنم که یعنی حواسم به همسر هست.
در حین شستن ظرفها، متوجه نکته ای عجیب و در نگاه اول، بی اهمیت شدم:
اینکه همیشه من برای درست کردن چای همین شعله ی کناری اجاق را روشن می کنم.
انگار خانمم هم بیشتر از بقیه، از همین شعله استفاده می کند.
بی خود و بی جهت این سوال به ذهنم رسید که این شیوه و الگوی رفتار برآمده از شیوه ی تفکری خاص است یا به موضوع ( موضوعات) دیگری ربط دارد؟
بعد، ذهنم خروجی دیگری هم داد:
در خانواده های اطراف من هم از نظر کارکرد افراد، وضعیت مشابهی وجود دارد؛ معمولا یکی از افراد خانواده خیلی بیشتر از بقیه کار می کند و زحمت اهالی خانه را می کشد.
انگار وقتی بچه ها بزرگ می شوند هم، یکی شان معمولا بیش از بقیه به پدر و مادر پیر توجه می کند و کارهای شان را رتق و فتق می کند.
ای بابا! در اداره هم که همین است؛ اغلب یکی دو نفر از کارکنان بیش از بقیه کار می کنند.
بروم بالاتر در نظام اداری؟
اینکه چرا این اتفاق می افتد به نظرم دست کم دو دلیل می تواند داشته باشد(تا حالا که دارم می نویسم، این دو دلیل به ذهنم رسیده):
1- ماهیت کارها و نقشهای آدمها با یکدیگر متفاوت است. یعنی عده ای بسته به نقشی که به عهده دارند، کار حجیم تری به آنها محول شده. تلاش و پیگیری و حضور و مراقبت بیشتری انجام می دهند؛ عده ای دیگر، کمتر.
2- تعهد و مسئولیت پذیری در افراد مختلف، متفاوت است. عده ای مسئولیت پذیرترند و بیشتر ایفای نقش می کنند، عده ای دیگر مسئولیت پذیری شان کمتر است و با اندک وظیفه ای که به عهده دارند و تازه معلوم نیست چه قدر کامل ایفایش می کنند، راضی می شوند و آن اندازه را کافی - و گاهی اضافه - می دانند.
شعله ی کناری اجاق گاز ما و احتمالا شعله ی بخصوصی از مجموع شعله های اجاق گاز شما، ناخواسته عهده دار نقشی متفاوت هستند. حال یا به سبب اندازه ی قطر شعله، یا به سبب موقعیت قرار گرفتن شان در کنار بقیه شعله ها ، یا در دسترس بودن شان یا ...
در مورد آدمها، در جایگاه خانواده و اداره و جامعه و رده های مختلف دیگر هم به راحتی می توان این تفاوت مسئولیتها و حجم نقش های پذیرفته شده را دید.
اما ، چه در خانه و خانواده، چه در سازمان و جامعه، و حتی در میان شعله های متخلف اجاق گاز، یک واقعیت را نمی توان انکار کرد: آنکه مسئولیت و نقش آفرینی بیشتری بر عهده ی اوست، زودتر از دیگران خسته و فرسوده و از کار افتاده می شود.
شاید در حین اجرای مسئولیت ها و نقش آفرینی هایش، حتی خودش متوجه این فرسودگی نشود، اما از یک جایی به بعد، از یک روزی به بعد، از یک سنی به بعد، فرسودگی خودش را نشان خواهد داد.
یک سوال و تمام:
چه اندازه حواس مان به این پر تلاش های جمع هست؟
در خانه مان، در جمع خانواده و فامیل، در بین همسایگان مجتمع محل زندگی مان، در سازمان مان، در تیم کاری مان، و ....؟
سلام اقای داداشی
به نظرمن علاوه بر اینکه هیچکس به فکر اونها نیست، از بودن این جور ادمها استفاده هم میکنه و معمولا خودش براشون کار مضاعف هم ایجاد میکنه.
چون طرف مسئولیت پذیره، دقیقه، کارهارو خوب انجام میده، پیگیره و ... بزار این هم اون انجام بده چون بهتر از من انجام میده.
معمولا همه به فکر انجام شدن کار به بهترین شکل تا جای ممکن هستند و به این فکر نمیکنن اونی که این همه کار سرش ریخته شده چه اتفاقی براش میافته.
گاهی کسایی که اینطوری هستن همونطور که شما اشاره کردید نمیدونن که اینجورین.
ولی گاهی یه عده ای هم میفهمن تبدیل به همچین ادمی شدن و خسته میشن و بعضا نا امید.
الان که این مطلب رو نوشتید دارم به این فکر میکنم که اون ادمهای دسته دوم که دارن تبدیل به ادمهای نا امیدی میشن چطوری میتونن اوضاع رو سامان بدن و وضعیت رو برای خودشون بهبود ببخشن. و بهترین کاری که میتونن بکنن چیه؟
کاش اگر وقت داشتید ایده های خودتون رو برامون درباره این موضوع هم بنویسید.