روزنوشته های علیرضا داداشی

یکی از مواردی که خلاء بزرگ آن در فضای کسب و کار فعلی جامعه ی ما به وضوح دیده می شود، موضوع  «حرفه ای گری» است.

این که هر کسی در هر زمانی مایل به اشتغال به هر شغل و پیشه ای باشد، مشغول می شود، یکی از نواقص بزرگ فضای کسب و کار است؛ اینکه برخی افراد توانایی ها و ظرفیت های زیادی برای موفقیت در کار و حرفه شان دارند ولی به علت عدم آگاهی از شیوه های «حرفه ای گری» قادر به حفظ و ارتقاء آن نیستند، درد بزرگتر دیگری است.

دیروز خیاطی بودم و داشتم به این فکر می کردم که یکی از نکاتی که همیشه لازم است یک خیاط مد نظر داشته باشد و گریزی از آن نیست این است که در نظر داشته باشد همواره این احتمال وجود دارد که یک بی دقنی او در هنگام اتو زدن منجر به سوزاندن لباس مشتری بشود.

بعد به این فکر کردم که مدیران یک واحد مهم مثل روابط عمومی یک سازمان عریض و طویل چقدر باید بی دقت و بی توجه باشند که کارکنان شان همواره کارشان را بی کیفیت انجام دهند و آنها باز برای کارهای بعدی از همان افراد استفاده کنند و باز کار بی کیفیت و ... تکرار این چرخه. ولی وقتی یادم آمد که مدیر روابط عمومی آن سازمان خودش همیشه ناقص است و  عملکردش ایراد دارد و با این حال نه اصلاح می شود و نه با فرد تواناتری جایگزینش می کنند، دیدم توقع اینکه زیر مجموعه ی او دقیق باشند و کارشان به دقت رصد شود و رفع نقص بشود، توقع بی جایی است.

شاید اگر هر فردی خودش به مفهوم «حرفه ای گری» در سازمان اهمیت بدهد، این نقص از پایین به بالا برطرف شود و سازمانها بهتر  و بیشتر بتوانند به ارتقاء وضعیت و جایگاه خودشان فکر کنند.

حالا ، اگر مایل بودید یک فایل صوتی بسیار مفید و علمی در رابطه با حرفه ای گری در محیط کار بشنوید به «سایت متمم» مراجعه کنید و این فایل صوتی ارزشمند را خریداری کنید.