طی سالهای بیش از دو دهه که اینجا مشغول کار هستم، دوستان زیادی در رده های سازمانی مختلف و در واحدهای گوناگون پیدا کرده ام.
در مقاطع مختلف از طرف این دوستان دعوت هایی برای پیوستن به مجموعه کاری شان و پذیرش همکاری با آنها داشته ام.
نمی دانم چرا ولی خیلی دوست دارم این مطلب را اینجا به اشتراک بگذارم.
یکی، دو تا خاطره از یک آدم به درد نخور از خود راضی است.
تازه وارد سازمان شده بودیم.
یکی از قدیمی های سازمان توصیه ای مهم کرد که بعضی از بچه های هم دوره من جدی نگرفتند.
اما آن اندازه مهم و کارساز و قابل توجه بود که بارها سر کلاس های مختلف - مخصوصا وقتی فراگیران کارمند بوده اند- این داستان را برای شان نقل کرده ام.
این را چندین بار پیش از این آزموده ام؛ چندین بار پیش از این آخرین بار که میخواهم اینجا برایتان بنویسم.
یکی از همکاران به سبب نوع مهارتها و تحصیلاتی که داشت باید از سازمان به طور موقت منفک می شد و به واحد دیگری می رفت؛ او آی تی می دانست و قرار بود برای واحد سازمانی ما، سامانه ای طراحی شود.
او رفته بود تا در واحد آی تی نماینده ی مطلع واحد ما باشد و به کمک بچه های آن واحد، سامانه را متناسب با کارهای واحد ما طراحی و تولید کنند.
وارد اداره شدم.
به روال جاری هر روزه، کامپیوترم را روشن کردم ولی سیستم بالا نیومد.
نام کاربری و کلمه عبور را می زدم ولی هیچ اتفاقی نمی افتاد.
