یادم نمی رود که یک بار دوستی که با واسطه و معرفی دوست مشترکی قصد اتصال من با گروه های آموزشی را داشت، در تماس تلفنی پس از تشریح فضای آموزش و برای توصیف دشواری کار من برای ورود به این حیطه، از افراد مختلفی نام برد و اشاره کرد که اینها فعالان این حوزه ای هستند که میخواهی واردش بشوی؛ حتی دیدن این آدمها هم برایت کار راحتی نیست، چه برسد به این که بخواهی همکارشان بشوی.
این جمله، جمله ی بسیار مهمی است. به نکته ی خیلی مهمی اشاره می کند که متاسفانه - چنانکه من می بینم- چندان که باید به آن توجه نمی شود:
آنچه ما می فروشیم محصول ما است، آنچه مشتری می خرد، برند ما.
این یعنی: ارتباط و خدمات دهی به مشتری با فروش محصول به او پایان نمی پذیرد.
بهانه ی نوشتن این مطلب در این روز، درگذشت محمدعلی کشاورز است ولی موضوع آن در واقع مقایسه ای است بین فضای فرهنگی و هنری گذشته و حال.
مدتی است فکرم به موضوعی مشغول شده که الان تصمیم دارم اینجا بنویسم.
تواضع کردن از سوی هر کسی شایسته و پسندیده نیست.
از یک جایی به بعد، باید یاد بگیریم که هر چیز که به عنوان «صفت خوب» یا «صفت بد» به ما آموزش داده شده، مطلق نیست. منظورم این است که همیشه و برای همه ی افراد استفاده از آنها پسندیده نیست.
مثلاً: تواضع
محتوای این پست تبلیغاتی نیست.
یعنی هدفش تبلیغ نیست؛ بیشتر از نوع شرح تجربیات موفق است، ولو این که می تواند تبلیغات هم باشد. و البته این خودش بالذاته بد هم نیست.
