روزنوشته های علیرضا داداشی

یادداشت های مدیریت و بازاریابی و فروش

روزنوشته های علیرضا داداشی

یادداشت های مدیریت و بازاریابی و فروش

روزنوشته های علیرضا داداشی

فارغ التحصیل دکترای مدیریت بازرگانی (بازاریابی) از دانشگاه آزاد اسلامی هستم.

از اول مهر 1395 وبلاگ نویسی می کنم؛ این وبلاگ را تیر 1396 راه اندازی کرده ام.

از مدیریت می نویسم و بازاریابی و فروش. موضوعات دیگر را هم از دید مدیریت تحلیل می کنم.

نظرات دوستانم نواقص مرا برطرف خواهند کرد.

آخرین نظرات

سلبریتی بودن

چهارشنبه, ۹ خرداد ۱۳۹۷، ۱۰:۳۴ ق.ظ

یک قاعده ی مهم وجود دارد که در باب قضاوت در مورد آدم ها - که علی رغم ادعای زیاد بعضی ها، گریزی هم از قضاوت کردن نیست -  باید حواس مان به آن قاعده باشد: هر کس را در جایگاه های مختلف با شاخص های مختلف بسنجیم.

ساده شده ی صحبتم این است:

 

من در جایگاه های مختلف، نقش های مختلفی دارم که لازم است در هر نقش با شاخص های آن نقش سنجیده شوم.

وقتی پدر هستم، انتظارات معقول از یک پدر یا به عبارتی شاخص های یک پدر موفق یا ناموفق باید معیار قضاوت درباره ی پدر بودن من باشد؛ وقتی در جایگاه همسر هستم، شاخص های همسر ملاک باشد و به همین ترتیب، شاخص های یک همکار، یک دوست و ....

 

اما یکی از موضوعاتی که به نوعی هم می تواند ریشه در عدم توسعه یافتگی فرهنگی و اجتماعی ما داشته باشد این است که وقتی از کسی به دلیلی خوش مان بیاید یا بدمان بیاید، در تمام نقش های دیگر هم او را تایید یا تخطئه می کنیم.

 

طرف در یکی از جایگاه ها نقش خود را خوب یا بد ایفاء می کند، و همین برای ما یعنی این که او در همه ی جایگاه های دیگر هم چنین رتبه ای خوب یا بد دارد.

 

 تاسف بارتر این که گاه برای مهم ترین تصمیم گیری هایمان هم فردی را که به یکی از دلایل گفته شده قبول داریم، معیار تصمیم قرار می دهیم.

 

مثلاً، بی تعارف، جناب  «پرویز پرستویی» از بزرگترین، توانمندترین و برجسته ترین چهره های بازیگری حال حاضر کشور ماست و به علاوه نشان داده که در حوزه ی فعالیت های اجتماعی و انسانی هم خیلی خوب عمل کرده است؛ چه زمانی که به دنبال آمپول و قرص و داروی جانبازان سرفراز از این اتاق به آن اتاق می رود، چه وقتی که کودک آزاری صورت می گیرد یا خانواده ای نیازمند است یا رفتاری غیر فرهنگی صورت می گیرد، او خالصانه و صادقانه و با تمام  توان به میدان می زند و عمدتا هم موفق به حل معضل مربوطه می شود.

 

او تمام اعتبار و توان و انرژی اش را صرف مردمی می کند که همیشه خودش را یکی از آنها دانسته و می داند، حتی وقتی صحبت از یک بازیگر خانم پیش از انقلاب است که سالهاست خارج از کشور زندگی می کند و حالا پیر شده و نیازمند توجه است، پرویز پرستویی عزیز از او حمایت می کند.

 

پرستویی، یک چهره ی معتبر تاثیر گذار در جامعه است که همه ی اینها را با خرج کردن همه ی داشته های شخصی اش به دست آورده و پای همه ی طعنه ها و تهمت ها و توهین های کسانی که کاری جز این ندارند، ایستاده و مطلقا کم نیاورده است. این گونه که نشان داده فرقی هم ندارد موضوع داروی یک جانباز باشد یا آبروی یک خانم سرپرست خانواده، یا فراموش شدن خانم «جمیله»، یا رفتار نامناسب با مرحوم «ناصر ملک مطیعی»  و «بهروز وثوقی».

 

پرویز پرستویی هنرمندی به روز و مردمی است که از کنار آنچه می تواند در آن ایفای نقش کند و مشکل گشا باشد، بی تفاوت نمی گذرد. درود بر او.

 

با همه ی اینها، یک سوال:

آیا حاضریم برای تصمیمات مهم شخصی مان او را معیار قرار دهیم و از او  بخواهیم به جایمان یا برایمان تصمیم بگیرد؟

اگر بله، برای چه سطحی از تصمیمات؟

 

ببینید، این تصور ما که هر کس به هردلیل چهره است، می تواند آدم به درد بخور و مناسبی برای هر حوزه ای - مرتبط یا غیر مرتبط به حوزه ی فعالیت اصلی اش - باشد، یک اشتباه بزرگ است که تبعات عجیب و غریبی برای ما داشته.

 

نمونه ی این قبیل رفتارهای اشتباه را می توان در رای دادن مردم پایتخت به یک چهره ی ورزشی برای عضویت در شورای شهر دید. یا در رای دادن مردم شهری به بزرگی اصفهان به یک نفر که در کودکی اش بازیگر سریال مورد علاقه مان بوده برای اینکه او هم عضو شورای شهر اصفهان باشد، یا در این که وقتی نام یا لقب یک امام  بر روی یک موسسه ی مالی قرار بگیرد، با خیال راحت همه ی سرمایه مان را می دهیم که ببرد و بالا بکشد.

 

طولانی ترش نکنم.

 

هر چهره ی شناخته شده یا هر سلبریتی ای که از یک حرکت یا یک فرد حمایت کرده، نقش خودش را به عنوان یک عضو شناخته شده ایفاء کرده و این ایراد ندارد ولی این که ما به سبب حضور آن آدم همان حرکت را تکرار کنیم یا نه، به خود ما مربوط است. می تواند اشتباهی بزرگ باشد یا تصمیمی درست. این اشتباه، به او ربطی ندارد به ما مربوط است.

 

کسی که به سبب حمایت یک سلبریتی به کسی رای می دهد که رییس دولت بشود یا نماینده ی مجلس بشود یا عضو شورای شهر، خواسته یا ناخواسته دارد اعلام می کند که من اولا، صاحب صلاحیت انتخاب برای خودم در امور مربوط و در اختیار خودم نیستم و ثانیا، آن چهره را  دارای صلاحیت بیشتری برای تصمیم گیری به جای خودم می دانم. این همان است که به من مربوط است، نه آن شخص.

 

خاتمه ی عرضم اینکه من شخصاً، نه به سبب حمایت یک سلبریتی به کسی رای می دهم، نه به سبب اعلام پشیمانی او از رایش ، پشیمان می شوم و نه به سبب تحریم کردن او، تحریم می کنم.

من خودم را صاحب صلاحیت تصمیم گیری برای خودم می دانم؛ تبعات تصمیماتم را هم می پذیرم و کسی را هم تا به حال شریک اشتباهات خودم ندانسته ام.

 

یک توضیح مهم:

وقتی در جایگاهی هستم که دیگران از روی دستم نگاه می کنند، خیلی خیلی بیشتر مراقب رفتارم هستم. مثلا به این نگاه می کنم که تحریم افطاری رییس جمهور، آیا به نفع مستمندان خواهد شد یا به نفع کسانی که سالها است به دنبال منافع سیاسی خودشان در پی تخریب رییس دولت هستند؟

این تصمیم با تصمیم برای حمایت از یک هنرمندِ در تبعیدِ رنجور فرق می کند. فرق می کند چون جایگاه این دو متفاوت است و چون نقش من در هر جایگاه متفاوت است.

 

وقتی مخالفان یک رییس جمهور با تمام توان خود طی سالهای گذشته قصد تخریب و شکست او را داشته اند و حتماً می توانند از یک تحریم کردن من آبی گل آلودتر فراهم کنند تا ماهی بزرگتری بگیرند، شاید به افطاری نروم، ولی تصمیم خود را علنی و اعلام رسمی نمی کنم.

موافقین ۲ مخالفین ۰ ۹۷/۰۳/۰۹

نظرات  (۱)

۰۹ خرداد ۹۷ ، ۱۲:۰۱ مسعود فریدنی
از نظر من هر کار خیری که رسانه ای شود و قرار باشد از آن برای خودمان تبلیغ کنیم زیاد مناسب نیست. 
مثلا اخیرا پرویز پرستویی به نامه رئیس جمهور که برای دعوت به افطاری بود جواب منفی داد و این را در اینستاگرام نوشت. هرچند این شخص می توانست پاسخ رئیس جمهور را در یک پیام جداگانه اعلام کند که کسی هم متوجه نشود ولی چرا باید در اینستاگرام بنویسد که همه مشاهده کنند؟ 

چرا همیشه در مراسم های درگذشت هنرمندان می تواند آزادانه سخنرانی کند؟ 
اما از ترس خیلی جاها در تریبون های مردمی حاضر نمی شود؟ 
و چرا و چرا و چرا... 
به نظرم همه ی ما درگیر تبلیغات شدیم و فکر میکنیم آدم خوب هم وجود دارد در بین سلبریتی ها 
همانطور که من و شما به فکر خودمان هستیم، آنها هم به فکر خودشان هستند کسی به فکر کس دیگری نیست. 
میشناسم افرادی که اسمی از آنها در جایی ثبت نشده ولی در حال بازسازی خانه های قدیمی در پایین شهر هستند با هزینه های شخصی خودشان پس جایگاه این افراد کجاست؟ 
مگر اینها برای مردم و هموطنان خود فعالیت و تلاش نمی کنند؟ چون پرویز پرستویی در یک فیلمی بازی کرده و گل کرده و هر حرفی بزند و فعالیتی بکند حق است؟ 

پاسخ:
سلام.
ببخشید که با این همه تاخیر جواب می نویسم.
راستش چیزی برای نوشتن ندارم. نکته ای که شما نوشته ای خودش به اندازه ی کافی گویاست.
ولی به هر حال تلاش هیچ انسانی نباید بدون تقدیر بمونه.
هم اونی که ناشناخته کار می کنه و هم اونی که از شهرتش برای این کار استفاده می کنه، مهم و محترم هستند.
جواب نوشتن برای شما که محبت کرده ای و نظرت رو گفته ای وظیفه ی اخلاقی من بود و باز هم ببخش که تاخیر داشتم.
قربانت.

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی