روزنوشته های علیرضا داداشی

نتیجه ی فضولی ها و کنجکاوی های من در مرور پیوسته ی رفتار آدمهای اطراف این است:

اول این که، رفتارهای فردی و اجتماعی هر کس شبیه خودش است و بعد، هر کس هر الگوی رفتاری که دارد در همه ی زمان ها و مکان ها و موقعیت ها همان رفتار را بروز می دهد و شاید درست تر این است که بگویم الگوی یکنواختی برای رفتارهای هر شخص می توان پیدا کرد و فرقی هم ندارد که در رانندگی باشد یا پیاده روی یا بالا رفتن از پله برقی یا ...

یکی از رفتارها این است: طرف همه ی فضا را به خودش اختصاص می دهد. 

- وقتی در حال عبور از پیاده رو است، حتی اگر عرض پیاده رو زیاد است و او لاغر اندام، هیچ کس نمی تواند از کنارش عبور کند.

- وقتی در حال رانندگی در جاده است، حتی اگر عرض جاده اجازه ی عبور بیش از یک خودرو را می دهد، خودروی دیگری نمی تواند از هیچ طرف او عبور کند.

- وقتی در حال بالا رفتن با پله برقی است، هیچ کس هر چقدر هم عجله داشته باشد، توان عبور از کنار او برای رسیدن به قطاری که در حال ترک ایستگاه است را ندارد.

- وقتی جلوی پیشخوان سوپرمارکت ایستاده ، هیچ کس امکان جلو رفتن و ارائه ی سفارش به فروشنده برایش وجود ندارد.

....

- وقتی به پستی، منصبی، سمتی در سازمان یا در دستگاه یا در تشکیلات رسیده، هر چقدر هم پیر و ناتوان و  فرسوده شده باشد، هیچ کس نمی تواند به امکان قرار گرفتن در شرایط او فکر کند؛ هیچ کس، با هیچ سطحی از سواد، تجربه، دانش، علاقه، تخصص و انرژی.

برای قضاوت در خصوص آدم ها، الگوهای رفتاری شان را  شناسایی کنید.