قربانی
یکی از واقعیت های انکار ناپذیر در زمینه ی «فرهنگ اجتماعی» این است که وقتی مباحث «حاشیه دار» یا «حاشیه پرور» (یعنی مباحثی که ذاتاً ظرفیت حاشیه دار شدن را دارند) حضورشان در جامعه پررنگ می شود، مباحث دیگر کمابیش از دید عامه مخفی می شوند.
هر چه آن اولی قوی تر باشد یا حضوری قدرتمندتر پیدا کند، این دومی، بیشتر و زودتر کمرنگ می شود.
این روزها و هفته ها مباحث «سیاسی» و «اقتصادی» خیلی حاد و پررنگ جلوه گر هستند و در نقطه ی مقابل، آن که از همه شکننده تر ظاهر شده «فرهنگ» است.
شکنندگی فرهنگ هم به این سبب است که خودش خیلی زیر پوستی و لایه دار و شاید بتوان گفت پنهانی است، هم به این جهت است که فعالان حوزه ی فرهنگ هم - شاید به خاطر این که انسان های فرهیخته و خاص و متفاوت هستند - اهل بلبشو و هوچی گری و شلوغ کاری و پرده دری نیستند.
این موضوع خیلی مورد غفلت واقع شده، از این رو است که کمتر کسی را حتی در میان مدرسان ونویسندگان و صاحب نظران حوزه ی فرهنگ می بینم که در بحبوحه ی بحث بر روی قیمت ارز و کالای خارجی و داخلی و یا کالای ضروری و غیر ضروری، از این صحبت کند که چه بلایی دارد بر سر فرهنگ مان می آید.
این اندازه حرص و طمعِ نمایان اقتصادی، این اندازه تمایل افراد و خانواده ها به همراهی با جمعیت فرصت طلب و سوء استفاده گر، این اندازه بحث های داغ و شلوغ خانوادگی و فامیلی بر سر قیمت ارز و سکه و طلا و گرانی و جنگ احتمالی و از این دست مباحث، چه بلایی دارد بر سر فرزندان خانواده های مان می آورد؟ در آینده آنها را صاحب چه نگاهی در خصوص اقتصاد و فرهنگ و جامعه و هموطن و انسانیت و قناعت و صبر از این دست مباحث خواهد کرد؟
نتایج رفتارهای اقتصادی و سیاسی مدیران رده ی بالای ایران و جهان، دیر یا زود، به شکلی درست یا غلط، مسیر خودش را می یابد و تب این مباحث داغ بالاخره فروکش خواهد کرد ولی اثرات خاص و حاد این گونه مباحث بر ذهنیت و باورها و ارزش های فرزندان این سرزمین بعید می دانم تا چندین دهه هم برطرف یا کمرنگ بشود.
کاش فرهنگ و فرهنگیان این اندازه لطیف و ظریف و صبور نبودند.
کاش پدران و مادران و بزرگترهای خانواده و فامیل بیشتر نگران تاثیرات رفتارها و گفتارهای شان در شرایط خاص بودند.
کاش بلاهای کوچکتر و کوتاه مدت تری بر سر این سرزمین نازل می شد.
کاش حواسم باشد،
کاش حواس مان باشد،
کاش کودکان مان را قربانی نکنیم.
دانشجوی همیشگی مدیریت