روزنوشته های علیرضا داداشی

پاسخ:
ببین کلا نظر من اینه که آدمها دست کم بخشی از روحیات و خلق و خوی خودشون رو در اثر تاثیرات محیط انتخاب می کنند.
چه شادی کردن و چه شادی نکردن، چه شکل شادی کردن و یا حتی شاید شکل شادی نکردن.

هر چقدر هم کامنت بخوانم باز هم نظرم اینه که آدمها اگر نه همه، دست کم بخش قابل توجهی از انتخاب هاشون و البته رفتارهایی که بروز می دن، در اثر تاثیرات محیط بر اونهاست و تغییر شرایط آدمها می توانه تغییر شرایط محیطی به حساب بیاد.

اصلا امکان نداره آدمها رو فارغ از محیطش بتونم ببینم.

ضمن اینکه، به نظرم شما روی یک نکته خاصی در ذهن تون تمرکز کرده اید و تا چیزی رو که می خواهید از من نخونید به هیچ بخش دیگه ای از توضیحات من توجه نمی کنید وگرنه من همینها رو تو تمام متن و تو تمام پاسخها توضیح داده ام.

آدمها فارغ از محیط شون نیستند.
دوست من این کل منظور من از نوشتن پست و البته کامنتهای بعد از اونه.

قربون شما.

پاسخ:
ُسلام.
شاید من زیاد توضیح داده ام و این باعث سوء تعبیر شده .
ولی الان دو بار پشت سر هم کامنت شما و پاسخ خودم را خواندم و می بینم که در بخش اعظم پاسخم درباره درونیات خودم توضیح دادم و هدفم این بوده که بشناسید که من خیلی تفاوت نکرده ام ولی شرایطم عوض شده ولی این که مشغله های زیادتر از گذشته، من را به نقطه ای مشابه آن افراد رسانیده،  من را به این نتیجه رسانده که مشغله های هر کسی - ترجیحا من - به مرور زیادتر می شه و چه بسا رفتاری مشابه دیگرانی نشان بدهم که به آنها ایراد می گرفتم.

به هر حال ممنون.

پاسخ:
سلام.
باهاتون موافقم.
ممنون.

پاسخ:
سلام.

راستش نگران ترم کردی.

چی شده که جنس شادی های انتخابی سنین مختلف داره شبیه هم می شه؟

خیلی ها تو سنین مختلف دارند به دلخوشی های یکسان و چه بسا گذرا روی میارن.

پاسخ:
سلام.
حکایت مردمیه که به جای حرکت، به جای ایجاد تغییر ساختاری و اصلاحات بطئی و مستمر (کایزن)، یا به بی تفاوتی روی میارند یا به انقلاب.
کلا انفجاری رفتار می کنند.

پاسخ:
سلام.
یه خرده بیشتر توضیح بدم؟

یکم- راستش من جنس دلخوشی هام از همان نوجوانی هم با بقیه اطرافیانم فرق داشت.( البته بقیه خانواده ام هم همینطور بودند و هستند. پدرم، مادرم ، برادرها و خواهرم.)

دوم- رقصیدن رو هیچ وقت نشونه شاد و سرخوش بودن ندانسته ام. کما اینکه بین مردم و فامیل داشته ایم کسانی را که در شبهای بمباران هم در عروسی ها رقصیده اند ولی نه آن موقع و نه مواقع دیگه همچین وضعیت شاد و سرخوشانه ای نداشته اند. مثل کسانی که گاه آرایش و مخصوصا آرایش غلیظ انتخابیه از سوی افراد برای ساختن یه ظاهر رو به راه از خودشون.

منظورم اینه که رقصیدن الزاما به معنای شادی و سرخوشی نیست. گاهی انتخابیه برای سرپوش گذاشتن روی افسردگی ها . که لزوما انتخاب بد و نامناسبی نیست؛ چه بسا مفید هم باشه.

خیلی از موارد، در خیلی از افراد مطمئن بوده ام که رقص و پایکوبی سرپوشی انتخابیه برای پنهان کردن غصه ها و بی حوصلگی ها و همه اونچه که در نقطه مقابل شادی به حساب میاد.

سوم- درون من طی این سالها خیلی تفاوت پیدا نکرده جز اینکه گونه های مختلف رفتاری رو بیشتر از گذشته پذیرفته ام و به صاحبان رفتارهای متفاوت حق داده ام. چون خیلی از واکنش های ما در پاسخ به کنش های محیطی بوده و هست و حتی خیلی از مواقع واکنشی از زاویه مخالف نشون داده ایم. مثل اینکه وقتی خیلی دستمان از دامان نامدیران کوتاه شده و نتواسته ایم حقمان را از گلوی شان بیرون بکشیم به شوخی و طنز و مطایبه روی آورده ایم.

بگذریم.
راستش هیچ بخشی از حرفم رو پس نمی گیرم چون ندیده ام آدمی که بعد از رقص و پایکوبی اخلاقش بهتر شده باشه و وضعش رو به راه تر شده باشه و از فردا صبح، موفق به اتخاذ تصمیمات تازه تر و بهتری شده باشه. منظورم اینه که شادی هایی که ماندگار نیستند و به نتایج خوب تری نسبت به قبل خودشون منتهی نمی شند، دلخوشی هستند فقط و خیلی مواقع راه فراری انتخابی از مصیبتها و گرفتاری ها و چه بسا هرچه گرفتاری ها بیشتر بشن، انتخاب این راه فرار  بیشتر بشه.

اگه بر اساس وضع درونیم بخوام انتخاب کنم، همچنان رقصیدن انتخاب من نیست ولی می دونم که خیلی ها هم که انتخابش می کنند، براشون یه راه فرار از مجموعه مشغله های زندگی امروزیه.

نکته آخر اینکه شادی لزوما به شکل رقص و پایکوبی بروز پیدا نمی کنه. اتفاقا رقص و پایکوبی عموما انتخابیه برای فرار از گرفتاری های مختلف.
خودش نمیاد، انتخابش می کنند چون دم دست ترین ابزار غلبه بر شرایط سخته.

ببخشید طولانی شد.
ممنونم.