روزنوشته های علیرضا داداشی

در سیستم دولتی، یک سمتی وجود دارد به نام: «مشاور مدیر عامل در امور فلان».

وقتی کسی که به شکل های مرسوم در سیستم دولتی صاحب عنوان و پستی شده، سابقه ی کاری اش بالا برود یا به توفیق بازنشستگی نائل شود و جایی نداشته باشد که برود، به عنوان «مشاور» به فعالیتش ادامه می دهد.
 

نکته اینجاست:

معمولا جایگاه تعیین شده در زمان بازنشستگی او اختراع می شود و قبلا اصلا وجود نداشته است، ضرورتی سازمانی و منطبق بر چارت برای حضور کسی در این پست وجود ندارد و معمولا پاسخی هم برای این پرسش که پیش از بازنشستگی ایشان چه خلائی در این پست وجود داشت، ارائه نمی شود.

تا اینجای ماجرا، برای همه - حتی کسانی که در سیستم دولتی اشتغال ندارند - آشنا است ولی نکته ی دیگر که مهم تر است:

بسیاری از مدیران دولتی آن اندازه فاقد توانایی هستند که نمی توانند به کاری جز ادامه ی آنچه در دوران مدیریت دولتی شان انجام می داده اند مشغول شوند.

حتی گاهی اوقات به سبب برخورداری از فرصت حضور در راس همان سازمان های دولتی، امکان عضویت در هیات مدیره چندین شرکت داخلی و گاه خارجی وابسته را هم به عنوان عضو هیات مدیره موظف یا غیر موظف پیدا می کنند.

در نتیجه ی حضور در مجموعه ی این جایگاه ها، اوضاع مالی و رفاهی خودشان، خانواده شان و گاه اطرافیان دور و نزدیک شان خیلی خوب می شود و چه بسا به دیگران فخر هم بفروشند ولی واقعا اگر آن جایگاه اولی را نداشتند، هیچ کدام از این ها را هم به دست نمی آوردند.

شاید همین یکی از دلایلی باشد که در چنین سازوکاری، این قبیل افراد به هر لطایف الحِیَلی روی می آورند، هر گونه زد و بندی می کنند و هر حقی را ناحق می کنند، بلکه بتوانند به پستی بالا در سازمان متبوعه برسند.

حالا مقایسه کنید جایگاه توخالی و بی ارزش این افراد را با کسانی که خودشان بنیانگذار هستند و کسب و کار ایجاد می کنند و هر چه دارند اغلب از توانایی ها و مهارتهای خودشان است.

عرض آخر این که دسته ی اولی عمدتاً بخیل و تنگ نظر هستند ولی دسته ی دومی ها عموماً دست و دل بازند و با کرامت.