درباره ی من
در این پست، در قالب دو بخش، ابتدا یک نکته ی تازه را از اینستاگرامم نقل خواهم کرد و سپس به تصمیمات تازه ام برآمده از آن خواهم پرداخت.
بخش اول- نقل از صفحه ی اینستاگرامم
ممکنه یه مقطعی به تحصیلات عالیه فکر کرده باشی، یه عمری عشق معلمی و تدریس داشته باشی، دوره ای برای سخنرانی و کارگاه و آموزش انرژی گذاشته باشی، بودن با بزرگان رشته و تخصص ات برات مهم بوده باشه و خیلی دغدغه های بزرگ و متوسط دیگه.
ممکنه یه جاهایی به ثروتمند شدن فکر کرده باشی، به زندگی و خونه ی شیک و اتومبیل فلان و سر و تیپ بهمان.
می تونه آرزوها و رویاها و خواسته هات کوچیک باشه و دم دستی، یا بزرگ و نیازمند تلاش بسیار.
می تونی یکی یا چندتا از آرزوهات رو هدف غایی نامگذاری کنی و وقتی بهشون رسیدی، سُک سُک کنی و ذوق کنی و بری تو حس موفقیت.
همون طور که می تونی یکی یکی به آرزوها و هدفهای متعددت در دوردستها رسیده باشی و هنوز اون ور تر از همه ی دست یافته هات، هدفهای تازه داشته باشی.
------------------------------
آدمها، هر کدوم تو مسیری زندگی می کنن و موفق ها اونهایی ان که مسیر درست رو خودشون انتخاب می کنن و با تلاش و مشورت و توکل، یکی یکی تیرهاشون رو به سمت هدف پرتاب می کنن.
تیرهایی که بعضی شون به هدف می خورن و چندتایی هم نه.
------------------------------
همه ی اینها رو گفتم که عرض کنم، هدفگذاری از هر نوعش، خوب یا بد، سطح بالا یا پایین، عمدتا مناسب و متناسب با اوضاع و احوال صاحبان اون هدفها هستند.
نکته اینجاست که ببینیم کجا خونه ی آخر تلاش‌های ماست.
اگه هنوز داریم بابت رسیدن به رویاها و هدفهای چندسال پیش مون خوشحالی می کنیم، رسما تاریخ مصرف ما تموم شده. شاید درست تر این باشه که عرصه رو به نفع آدمهای دیگه ترک کنیم و بریم بشینیم رو یکی از صندلیهای نزدیک ترین پارک محله.
آخر عرضم این که چند وقته مرتب پروفایلم تو اینستاگرام و تلگرام و واتس اپ رو ویرایش می کنم، ولی هنوز به نتیجه نرسیده ام که خودم رو چی معرفی کنم.
هر چی می نویسم می بینم اشاره به فتح الفتوحی به حساب نمیاد، بیشتر داشته هام هدفهایی هستند که روزی براشون برنامه ریزی کرده ام و حالا دستیابی به اونها، برام قدیمی شون کرده.
دارایی های امروزم رو دوست دارم ولی نه اونقدر که برم بشینم رو یکی از صندلیهای نزدیک ترین پارک محله.
چه کسم من، چه کسم من، که بسی وسوسه مندم؟
گه از این سوی کشندم، گه از آن سوی کشندم
نفسی آتش سوزان، نفسی سیل گریزان
ز چه اصلم؟ ز چه فصلم؟ به چه بازار خرندم؟
بخش دوم - تصمیم مرتبط با موضوع
خیلی سال است که یاد گرفته ام رزومه ای که برای هر کجا ارسال می کنم باید مختصات خاص خودش را، متفاوت با رزومه ی ارسالی برای جاهای دیگر داشته باشد و به عبارتی مناسب همان جایی تنظیم شود که دریافت کننده ی رزومه است.
همین روزها برای یک نهادی رزومه فرستادم بعد دقت کردم دیدم در معرفی خودم چقدر تواضع به خرج می دهم.
بالاتر نوشتم که اینها، فتح الفتوح نیستند، ولی به هر حال قرار است این ابزار مرا به کسانی معرفی کند که شناخت زیادی از من ندارند.
از طرف دیگر با رزومه ی دیگرانی مقایسه خواهد شد که ممکن است به تفصیل درباره ی خودشان نوشته باشند.
پس چرا باید مثلاً، به جای ذکر عناوین مقالاتم، فقط به نوشتن تعدادشان بسنده کنم؟
نوشتن جزء به جزء موارد هم وزن رزومه را سنگین تر خواهد کرد، هم دیدن عناوین نوشته ها و خواندن تک تک اقداماتی که انجام داده ام و احتمالا با حوزه ی فعالیت دریافت کننده ی رزومه در ارتباط است، منجر به معرفی بهتر من - دست کم در حد عملکرد این ابزار - خواهد شد.
پس رزومه ام را با تواضع کامل جزئی تر کردم.
حتی در بخش «درباره ی من» همین وبلاگ روزنوشته ها هم تغییرات مذکور را - مناسب این فضا - ایجاد کردم و به جزئیات بیشتری اشاره کردم.
خواستید، به این بخش مراجعه کنید؛ شاید بیشتر از گذشته با مجموعه ی فعالیت های من آشنا شدید و شاید نظرتان را جلب کرد و فتح بابی شد برای اقدامات و برنامه های مشترک یا ....
این همه گفتیم، لیک اندر بسیچ *
بی عنایات خدا، هیچیم هیچ
(مولوی)
* بسیچ: زمان رفتن
