روزنوشته های علیرضا داداشی

نزدیک به 5 سال از یک سوپر مارکت در انتهای خیابان خرید می کردم.

مثل عمده ی مشتریان این نوع فروشگاه ها (فروشگاه کالاهای تند مصرف)، من هم اولین مقصدم برای خرید کردن به طور ذهنی و حتی فکر نکرده این مغازه بود.

چند ماه پیش حدود ساعت 12 شب، متوجه شدیم که برای مدرسه ی فردای بچه ها پنیر و میان وعده مدرسه و چند چیز کوچک ولی ضروری دیگر نیاز داریم.

با عجله لباس پوشیدم و کارت بانکی و مقداری اسکناس را ندیده و نشمرده از توی کیفم برداشتم و داخل جیبم گذاشتم و دویدم تا قبل از بسته شدن مغازه، به آنجا برسم و  مایحتاج فردا را تهیه کنم.

قصدم خرید زیاد نبود که اگر بود باید با حوصله و چه بسا لیست خرید و البته در زمان و مکان مناسب تری انجام می دادم.

مختصر مایحتاجم را گفتم و فروشنده در کیسه پلاستیکی قرار داد.

جمع زد و گفت: «42 هزار تومن.»

کارت را درآوردم و دیدم اشتباهاً کارتی را آورده ام که حداقل موجودی را دارد؛ یعنی هیچ.

پولهای همراهم را از جیبم درآوردم و شمردم. 25 هزار تومن.

من و فروشنده به هم نگاه کردیم.

گفت:«می خواهید از روی خریدتون بردارم.» و شروع کرد به برداشتن تا جایی که به 25 هزار تومن رسید. خیلی حواسم بود که پنیر و کیک زنگ تفریح فردای بچه ها را برندارد.

تشکر کردم و بیرون آمدم.

از فردا صبح، آن فروشگاه از لیست فروشگاههای خرید من حذف شد.

طی 5 سال گذشته که مشتریش بودم، هر بار موقع پرداخت پول با تعارف زیاد می گفت:« مغازه ی خودتونه، قابل شما رو نداره، بفرمائید، ...»

و حالا ، بعد از 5 سال، یک بار که به دلایلی پول کافی همراهم نبود، شروع کرد به برداشتن خریدها از داخل کیسه.

حذفش کردم چون:

طی 5 سال گذشته تعارف الکی کرده بود.

حرفهایش به خاطر شناخت اهمیت مشتری و اصول مشتری مداری نبود.

آن مغازه که قطعا مغازه ی خودم نبود، ولی کوچکترین اعتبار و احترامی هم برایم قایل نبود.

از همه مهمتر اینکه نصف شبی حالم را بد کرد؛ حال مشتری 5 ساله اش را.

حذفش کردم.

هیچ اتفاق بدی هم نیفتاد. آب هم از آب تکان نخورد.

چیزی که در محله ی ما زیاد است، سوپر مارکت. گرچه هیچکدام شان مغازه ی خودم نیست.

پی نوشت:

از این دست خاطرات باز هم دارم.

خواهم نوشت.