روزنوشته های علیرضا داداشی

ما اقلیت سازیم.

این را امروز صبح فهمیدم.

وقتی داخل مترو بودم.

وقتی که پسر جوان سوار مترو شد.

همان پسر جوانی که هندزفری خلبانی به گوشش بود.

با هندزفری خلبانی داشت یک موسیقی راک را با صدایی بلند گوش می داد.

صدای موسیقی آن قدر بلند بود که به گوش من و بقیه مسافران تا یک واگن آن طرف تر هم می رسید.

اولین واکنشم بعد از این که دیدم صدا را کم نمی کند این بود که :

وای خدایا! چرا این نسل امروز اینطوری اند؟

شور همه چیز را در آورده اند.

به گوش و چشم و کمر و گردن خودشان هم رحم نمی کنند.

مردی هم سن و سال من به جای اینکه مثل من این فکرها را در مغزش بچرخاند کار دیگری کرد.

زد روی شانه ی پسر جوان و به او گفت که صدای موسیقی مورد علاقه اش به گوش بقیه هم که تمایلی ندارند می رسد.

پسر با تعجب گفت: صدا به گوش بقیه هم می رسه؟

و با عجله صدا را کم کرد.

پسر جوانی از نسل امروز عذرخواهی کرد و صدا را کم کرد.

نسل امروز چیزی اش نیست.

بعد یاد رفتارهای مشابه دیگران افتادم که همیشه نکوهش شان می کردم.

وقتی کسی در پمپ بنزین طولش بدهد به او ایراد نمی گیریم، مگر اینکه خانم باشد.

تعداد خانم های راننده در اقلیت است.

وقتی کسی کار می کند ایرادی به او نمی گیریم، مگر اینکه خوب کار کند.

تعداد کسانی که خوب کار می کنند، در اقلیت است.

وقتی کسی خرابکاری کند به او ایراد نمی گیریم، مگر اینکه کارگر ساده ای باشد.

کارگران ساده ضعیف اند و این یعنی در اقلیت قدرت هستند.

وقتی کسی صدای موسیقی گوش کردنش بیاید به او ایراد نمی گیریم، مگر این که نسل امروزی باشد.

تعداد نسل امروزی ها در مجموع نسلها در اقلیت است.

وقتی دیگری را پرت می کنیم در دایره ی اقلیت، خیلی راحت می توانیم تقصیر را گردنش بیندازیم،

راحت می توانیم مقصرش کنیم،

راحت می توانیم به او توهین کنیم،

راحت می توانیم حق و حقوقش را نادیده بگیریم،

... راحت می توانیم احساس حقارت درونی مان را  در مواجهه با او  احساس قدرت تصور کنیم.