حقوق شهروندی، قربانی بازی رسانه ای
این که هم افراد عادی و هم صاحب نظران در مواجهه با تکنولوژی به دو یا سه دسته تقسیم می شوند، موضوعی نیست که نیاز به یادآوری یا دفاع یا موافقت و مخالفت داشته باشد.
خیلی ساده است: عده ای معتقدند تکنولوژی خوب ِ خوب ِ خوب است،عده ای معتقدند تکنولوژی بد ِ بد ِ بد است،عده ای معتقدند هم خوب است و هم بد.
از دیگر سو، وقتی تکنولوژی در خدمت هنر قرار می گیرد، می تواند به ارتقاء هنر کمک کند یا به اضمحلال آن.
وقتی در خدمت فرهنگ قرار بگیرد، می تواند به ارتقاء آن کمک کند یا به اضمحلالش و...
حرف من چیز دیگری است.
وقتی تکنولوژی درخدمت سیاست قرار بگیرد تخصصی ترین استفاده از آن به عمل خواهد آمد.
سیاستمداران از تکنولوژی به کامل ترین شکل- به عنوان یک ابزار- استفاده خواهند کرد .
یک ابزارِ کامل با تمام ابعادش.
مثلاً رسانه.
سیاستمداران بیش از هر کس دیگری بلدند از رسانه و تکنولوژی های رسانه ای به نفع خودشان استفاده کنند.
به خصوص که عده ای از مردم عادی - غیر سیاسی - در این میان هستند که ناخواسته و نادانسته، به این شکل استفاده کمک می کنند و گاهی شاید موضوع مورد نظر را از آنچه خود سیاسیون علاقمند هستند هم جلو تر ببرند.
این عده، یا متعصبین طرفدار هر یک از گروه های سیاسی هستند، یا به عنوان شهروند عادی کسانی هستند که هیجان ناشی از در اختیار داشتن یک رسانه ی همراه موجب می شود به سبب ذوق زدگی، با آب و تاب فراوان به انتشار چیزی بپردازند که سیاسیون به دنبالش هستند.
به عنوان نمونه:
الان اوضاع ما این گونه است که عده ای که باید در مقابل ما به عنوان نماینده جوابگو باشند، حرکتی انجام می دهند که ما به عنوان یک شهروند حق طبیعی داریم در خصوص کم و کیف انجام آن یا دلایل انجام آن رفتار توضیح بخواهیم یا به تحلیل و تفسیر درست و غلط بودن بپردازیم بلکه جلوی تکرار رفتار اشتباه گرفته شود یا رفتار درست تقویت شود؛ ولی نمی توانیم. نمی شود.
چرا؟
به خاطر آغشتگی به سیاست.
بخواهیم به عنوان یک حق شهروندی بپرسیم فلانی چرا این رفتار را انجام دادی، نمی شود . چون کسانی که این موضوع را منعکس کرده اند و دامن زده اند و گسترش داده اند، افرادی از گروه مقابل بوده اند. پس فارغ از این که موافق باشیم یا مخالف، همین که دلیل و توضیح بخواهیم، این معنا شکل می گیرد که ما طرفدار گروه مخالف هستیم. در حالی که می تواند اصلا این گونه نباشد و ما تنها دنبال احقاق یک حق از مجموعه ی حقوق شهروندی مان باشیم و بس؛ حق پاسخ خواهی.
سنگینی جو به گونه ای است که تصمیم می گیریم به جای دنبال کردن این حق طبیعی شهروندی، از پاسخ خواهی صرف نظر کنیم تا در طیف گروهی که خودمان هم مخالف شان هستیم قرار نگیریم.
چند وقت بعد گروهی که ما در دسته ی همفکران شان قرار می گیریم موردی مشابه از گروه مقابل خواهند یافت و علم خواهند کرد و آن وقت هم باز، نه ما پاسخ خواهیم خواست و نه افراد همفکر آن گروه دیگر.
کسی پاسخ نمی خواهد چون تا وقتی حق با اعضای گروه مخالف است، پاسخ خواهی به معنای مخالفت با همفکران خودمان خواهد بود و زمانی هم که حق با گروه خودمان است، هر سوال آهسته ای با حملات گسترده ی طرف مقابل جهت یادآوری اشتباه قبلی گروه خودمان همراه خواهد بود که این هم به معنای آب به آسیاب مخالف ریختن خواهد بود.
نهایتاً:
امروز رسانه به واقع قوی ترین ابزار مدیریت جامعه ی جهانی است؛ از توده ها گرفته تا تحصیلکردگان. پس،سیاسیون رسانه را رها نخواهند کرد.
ولی من این کار را خواهم کرد.
من به جای رسانه، ابزاری قوی تر دارم. ابزاری که همراهیش اوقاتم را لذت بخش می کند؛ قلم.
من از قلم برای ابراز عقیده ام استفاده خواهم کرد.
امروز قلم - و صفحه کلید- سنگ صبور افرادی مثل من است.
شهرزاد