تمایل به تغییر تصویر ذهنی خودمان
بر اساس یک سری مشاهده ، قصد طرح چند سوال را دارم؟
سوال از رفتاری که محدود به یک کشور نیست.
1- رنگ و طرح و بو و رایحه و موسیقی و موارد این چنینی که به نوعی به حواس پنجگانه آدمی مربوط می شوند، در ایجاد احساس و شکل دادن به حال و هوای آدمیان تاثیری انکار ناپذیر دارند. به حدی که در رشته ی تحصیلی من «بازاریابی» تلاش هایی جهت به کارگیری این موارد در ایجاد برندهای تجاری و نفوذ به ذهن و روح و درون مخاطبان برای شکل دهی به رفتارهای شان صورت می گیرد.
2- تقریباً تمام ما به این موضوع واقفیم که بخشی برداشت دیگران از ما و شخصیت و درونیات و باورها و ارزش ها و اعتقادات مان، دست کم در کوتاه مدت وابسته به نحوه ی حضورمان در انظار عمومی است.
3- نیاز به توضیح نیست که ما انسانها در ابراز وجود خود از نشانه هایی استفاده می کنیم که در معرفی ما - ولو به میزان کم - تصویر ذهنی مناسب و برازنده ای نزد دیگران بسازند.
این ها را نوشتم و بدیهیات متعدد دیگری را هم ننوشتم که بپرسم:
- چطور ممکن است کسانی برای معرفی خودشان از چنین تصاویری استفاده کنند؟
این موضوع بخش نگران کننده تری هم دارد.
- تغییر سلیقه ی افراد در جامعه ای که روزگاری نه چندان دور به دنبال درج اشعار عاشقانه و عارفانه بر حاشیه و بدنه ی خودروی شان بوده اند به سمت استفاده از چنین تصاویر خشونت باری چگونه اتفاق می افتد و از احتمال بروز چه پیامدهایی خبر می دهد؟
افزایش میزان خشونت در جامعه ی امروز ما حتی بدون رجوع به آمار مراکز معتبر - که خودشان گاه ناگزیر به خودسانسوری روی می آورند - و صرفاً با مراجعه به مندرجات سایت ها و خبرگزاری ها هم موضوعی انکار ناپذیر است.
شکی نیست که انتخاب هایی این چنین و گرایش های آن چنانی هر دو بر یکدیگر تاثیرگذار هستند.
این را قبول دارم که فرهنگ قرار نیست ثابت بماند که اگر بماند، بخشی از تعریف خود را از دست داده است.
اما، جامعه ی ما را چه شده است؟
- چرا از اینکه خود را در ظاهر شبیه خلافکاران و تروریست ها نشان بدهیم ابائی نداریم.
حتی در نحوه ی آرایش سر و صورت (آقایان) هم نشانه هایی از شباهت به چنین دسته ها و فرقه هایی دیده می شود.
- ما به دنبال چه هستیم؟
- از چه چیز غافلیم؟
- با خودمان چه می کنیم؟
