روزنوشته های علیرضا داداشی

این روزها فشردگی برنامه ها، مجال خیلی کارها را از من گرفته و بیشتر اوقات فکرم مشغول است.

       - همین طور درگیر در فکر و خیالات متعدد، از خانه بیرون آمدم تا به سمت اداره بروم. چند قدمی بیشتر نرفته بودم که دیدم گربه ها در پیاده رو مشغول غذا خوردن هستند.

مثل همه ی زمان هایی که در چنین وضعیتی قرار می گیرم، راهم را کج کردم و از خیابان رفتم تا نکند گربه ها با دیدن من بترسند و از ترس من، دست از غذا خوردن بکشند.

     - نزدیک اداره شده بودم که دیدم چند کبوتر در گوشه ای از خیابانِ خلوتِ قبل از ساعتِ 7 صبحِ پاییز، مشغول دانه خوردن هستند، آهسته از کنارشان فاصله گرفتم و چند قدمی را از خیابان ادامه دادم و باز به پیاده رو برگشتم.

نمی خواستم به خاطر ترس احتمالی از من، اذیت بشوند و مجبور بشوند از غذا خوردن شان دست بکشند.

     - کمی جلوتر، پسر بچه ای  پنج، شش ساله، دست در دست پدرش می رفت، به گربه ای در گوشه ی نرده های فضای سبز رسیدند، پسر گفت: «بابا! پیشی!»

پدر گفت: «بریم با لگد بزنیمش؟ بیا، بیا،  بدو بریم یه اردنگی بهش بزنیم، ببینیم چی کار می کنه؟»

انگار، فرشته های خدا به گوش گربه ی نحیف کنار نرده رساندند؛ گربه، قبل از رسیدن مردِ مفتخر به اردنگی، فرار کرد و از درختی تقریبا کوتاه بالا رفت.

یاد چند شب پیش و سوال تکراری دخترم افتادم.

چند شب پیش، دختر 5 ساله ام از من پرسید: «بابا! چرا پیشی ها و کبوتر ها، با دیدن ماها فرار می کنند؟ ما که اذیت شون نمی کنیم.»

گفتم: «بابا جون! آخه بعضی آدم های بد این حیوون ها رو اذیت می کنند، این ها هم که من و تو رو نمی شناسند، فکر می کنند ما هم مثل اون آدم بدها، می خواییم اذیت شون کنیم.»

دخترم گفت: «بابا! آدم بدها خیلی بدن، مگه نه؟» نگاهش که کردم، ادامه داد: «آدم بدها دیگه، همون ها که حیوون ها رو اذیت می کنند. اونها رو می گم. حیوون ها رو هم خدا آفریده دیگه. نباید اذیت شون کنیم.»

گفتم:« آره بابا. بعضی آدم ها خیلی بدن؛ ولی ما نمی خواییم بد باشیم.»

دخترم حرف من را اینجوری تمام کرد: «آخه ما دوست خداییم، نه شیطون.»