چشم آبی های بور و کراواتی

 

 - ساعت ٢:٥٩ ‎ق.ظ روز پنجشنبه ۱٦ دی ۱۳٩٥

 

 

استاد گفت:

«شما هم مدیریت خوانده اید و می خوانید، من و همکارانم هم که استاد شماها هستیم، مدیریت خوانده ایم. چرا باید استادان آن ور آبی بیایند و در سمینارها نظرات شان را مطرح کنند؟

می دانید، وقتی این چشم آبی های بور با کراوات می آیند اینجا و از بازاریابی می گویند، شاید در ظاهر اتفاق خاصی نیفتد، ولی به مرور مدل کسب و کار و بازاریابی ما از شکل اسلامی اش خارج شده و غربی می شود.

آیا ما باید مثل کشورهای سرمایه داری کسب و کار کنیم و درست است که بازاریابی مان غربی باشد؟»

من و غیر محرمانه و سانسور

 

ساعت ٧:٥٩ ‎ب.ظ روز سه‌شنبه ٢ آذر ۱۳٩٥

 

 

یکی از خوبی های وبلاگ داشتن این است که فضایی در اختیار داری که در آن بتوانی ذهنیاتت را پیاده کنی.

خود این پیاده کردن ذهنیات با خودش چند ویژگی مثبت دیگر می آورد:

یکی این که دوستانت می آیند و - احتمالاً - آن نوشته ها را می خوانند و زیرش نظرشان را می نویسند.

یکی دیگر که برای خود من خیلی خوب است این که همواره در ذهنم یک عالمه موضوع هست که بسیاری از آنها فقط به شکل «کلید واژه» ذخیره شده اند ولی همین که شروع می کنم به نوشتنِ یکی از آنها، هم از شکل کلید واژه به «محتوای چند صد کلمه ای» تغییر فاز پیدا می کند و هم فضای مغزم برای تحلیل بقیه ی کلید واژه ها که با تصاعدی هندسی افزایش پیدا می کنند، کمی - فقط کمی - خالی می شود.

یک ویژگی خیلی خوب دیگر هم این است که اگر حرف های داشتی که مهم اند و در جاهایی مطرح شان کرده ای و به هر دلیل از جمله اینکه مدیریت آن جاها در اختیار دیگران و سلیقه ی آنها بوده از انتشارش خودداری کرده اند، خودت می آیی در این فضای شخصی با دوستانت در میان می گذاری و هیچ کسی هم حق سانسور آن را ندارد. البته وقتی که چارچوب ها را می شناسی و رعایت می کنی.