یک درد دل با کسانی که آن را خواهند خواند و شاید من هنوز آنها را حتی نمی شناسم.
هر کسی می تواند انتخاب کند که چگونه باشد.
این، هم خیلی خوب است و هم خیلی نگران کننده.
قسمت نگران کننده ی ماجرا این است که با این انتخاب، تصمیم می گیریم که خودمان را هم به دیگران چگونه معرفی کنیم.
ساعت ٦:٠٩ ب.ظ روز چهارشنبه ۳ خرداد ۱۳٩٦
برای ما که سال های جنگِ دشمن و دفاعِ ما با دوران کودکی مان مقارن شده، جنگ و دفاع یک نوستالژی قوی و گاه غیر قابل توصیف است.
در اوایل اردیبهشت امسال رییسم تماس گرفت و اعلام کرد که همایشی با نام «اولین جایزه ملی مسئولیت اجتماعی بنگاه های اقتصادی» قرار است برگزار شود.
می خواست بداند مایلم یکی از نمایندگان سازمان مان در این همایش باشم یا نه؟
این قسم همایش ها که موضوع شان جایزه ی ... است برایم آشنا هستند.
خودم سابقه داوری در جایزه ملی بهره وری ایران را دارم و در مراسم اهدای همان جایزه هم حاضر بوده ام؛ به علاوه ی چند تای دیگر.
داشتم به تحصیل و آموزش فکر می کردم و به راهی که رفته ام و دارم می روم.
برخی به پراکنده کاری های من ایراد می گیرند ولی من بین هر مقطع فاصله ای داشته ام؛ در آن فاصله ها بررسی کرده ام و انتخاب.
بند یکم:
وقتی بچه بودیم، بعد از هر کار خوبی که در حق بزرگترها یا برای آنها می کردیم یا هر کاری که حق بزرگتری در آن ادا شده بود، اینجوری دعایمان می کردند:
الهی پیر شی!
به نظرم باید به اتفاقات پیش بینی نشده، اهمیت بدهیم.
راستش معتقدم که اصلاً باید اهمیت ویژه ای برای این قبیل رخدادها قائل شویم.
