- ساعت ۱٠:٤٢ ق.ظ روز پنجشنبه ٢٦ اسفند ۱۳٩٥
یکی دو روزی است نامیزان هستم؛ بیشتر روحی.
هیچ حسایستی از نوع فصلی و غیر فصلی ندارم. فقط هر از چندگاهی از حالت روتین خارج می شوم و کلافگی وضعیت غالب روحی ام می شود.
شاید به خاطر خبرهای فوت چهره های دوست داشتنی ام، آن هم پشت سر هم باشد، شاید به خاطر سوء تفاهم های داخل خانه و به احتمال بیشتر به خاطر هر دوی آنها.
کلافه بودم.
با این کلافگی، امروز تصمیم گرفتم تا حد ممکن نافرم باشم.
ساعت ٦:۳۳ ب.ظ روز شنبه ٢۳ بهمن ۱۳٩٥
چند دهه ی پیش.
بچه ها باید سرگرم شوند. باید بازی هم بکنند، آن ها روحیه هم لازم دارند، باید خستگی هم در کنند.
باید فکر یک بازی دسته جمعی بود.
دسته جمعی.
----------------------------
بازی اختراع شد؛ یک بازی کم خرج؛ بدون خرج.
گفتم حالا که وقت دارم، کمی زمان بگذارم و روی یکی از سوالات قدیمی ام کمی تحقیق کنم.
کردم.
بگذارید ماجرا را از اینجا شروع کنم؛ از چند ماه قبل.
این سومین یادداشت من در خصوص فاجعه ی فرو ریختن یکی از بناهای نوستالژیک تهران - پلاسکو - است.
دو یادداشت قبلی را یکی تا نیمه ی مطلب رفتم و کلافه گی اجازه نداد ادامه اش را بنویسم، دومی را هم چند سطر نوشتم، دوستش نداشتم و برای همین پاکش کردم.
اما حالا نوشتم، چون دوست دارم اگر قرار است اینجا چیزی برایش بنویسم از نوع نگاهی که این مطلب دارد، برخاسته باشد.
- ساعت ۱:٥٧ ق.ظ روز دوشنبه ٢٢ آذر ۱۳٩٥
بعد از اتمام دوره ی کارشناسی ارشد، به طور جدی به دنبال فراهم ساختن شرایط تدریس بودم که دوستی مرا به یکی از دوستان دیگرش برای تدریس در دانشگاه معرفی کرد.
ترم تابستان را به جای همان آقایی که رییس مرکز علمی کاربردی مورد نظر بود، «مبانی سازمان و مدیریت» تدریس کردم.
آیت الله هاشمی رفسنجانی 19 دی ماه 1395 درگذشت.
هر مجموعه و سیستمی به یک واحد تصمیم گیرنده نیاز دارد.
در سیستم های مدیریتی هم نیاز به فرد یا افرادی با تجربه و توان تصمیم گیری بالا که بتوانند در بزنگاه های سازمان نقش موثر خود را ایفاء کنند، ضرورتی بلامنازع است.
در سرزمین ما وجود چنین کسانی آن اندازه که باید باشد، نیست.
از این پس بدون حضور فردی تا این اندازه تاثیر گذار، روزهای سختی را پیش رو خواهیم داشت.
خدایش رحمت کند.
توضیح: عکس متعلق به سایت khordadnews است.
