بهانه ی نوشتن

مدتی قبل، با توجه به آمار کنار وبلاگ به این فکر می کردم که وقتی تعداد بازدید کننده ها به 100000 رسید مطلبی بنویسم، یا وقتی در همان حول و حوش تعداد نمایش ها به 250000 رسید آن مطلب را بنویسم.

تمام می شود.

 

برای کی حرف می زنی؟

دیروز برای شرکت در مراسم ختم یکی از بستگان خانمم به مسجد رفته بودیم.

 

نیم ساعت به پایان مراسم  مانده بود که به مسجد رسیدیم. جایی در خیابان خاوران، حوالی فرهنگسرای خاوران.

من و دکتر محمدحسین غوثی

رابطه ی من با جناب دکتر «محمدحسین غوثی» رابطه ای خاص و تا حدی منحصر به فرد است.

بعد از بیست و چند سال

چند وقتی است دوباره می بینمش.

نگاهم نمی کند، یعنی سعی می کند ندیده بگیرد.

نمی دانم مرا نمی شناسد یا او هم مثل من ردی از دیدارهای آن سال ها در ذهن دارد و نمی خواهد بروز دهد.

 

روند رو به زوال استاد - شاگردی

داشتم برای چندمین بار با موضوعی کلنجار می رفتم.

 

گفتم بنویسمش که هم ذهنم را از این آشوب نجات بدهم و هم شاید کسی نوشته ام را خواند و نظری داد و بعدها به گوش کسان دیگری رسید و ... بالاخره، روزی، اتفاقی افتاد.

قربانی

یکی از واقعیت های انکار ناپذیر در زمینه ی «فرهنگ اجتماعی» این است که وقتی مباحث «حاشیه دار» یا «حاشیه پرور» (یعنی مباحثی که ذاتاً ظرفیت حاشیه دار شدن را دارند) حضورشان در جامعه پررنگ می شود، مباحث دیگر کمابیش از دید عامه مخفی می شوند.

 

هر چه آن اولی قوی تر باشد یا حضوری قدرتمندتر پیدا کند، این دومی، بیشتر  و زودتر کمرنگ می شود.