نتیجه ی فضولی ها و کنجکاوی های من در مرور پیوسته ی رفتار آدمهای اطراف این است:
اول این که، رفتارهای فردی و اجتماعی هر کس شبیه خودش است و بعد، هر کس هر الگوی رفتاری که دارد در همه ی زمان ها و مکان ها و موقعیت ها همان رفتار را بروز می دهد و شاید درست تر این است که بگویم الگوی یکنواختی برای رفتارهای هر شخص می توان پیدا کرد و فرقی هم ندارد که در رانندگی باشد یا پیاده روی یا بالا رفتن از پله برقی یا ...
قاعده ی حضور اول وقت در سازمان ما این طوری است:
صبح ساعت شروع کار ستاد 7:30 است ولی یک فرجه ی 15 دقیقه ای داریم که می توانیم از آن استفاده کنیم؛ به این صورت که،اگر تا 7:45 دقیقه هم برسیم تاخیر محسوب نمی شود ولی اگر 7:46 برسیم ، 16 دقیقه تاخیر محسوب می شود. تاخیرمان بعد از 7:45 معنی پیدا می کند ولی از 7:30 محاسبه می شود.
جمع تاخیرهای صبح می تواند 4 مرتبه باشد و روی هم رفته 2 ساعت.
بیشتر از این میزان، منجر به صدور نامه و درج در پرونده ی پرسنلی می شود.
امروز، برخلاف همه ی سال های گذشته در چنین روزهایی، وقت آزاد داشتم.
نشستم به پاک سازی فایل ها و پوشه های کامپیوتر اداره.
در تحقیقات بازاریابی، تدوین استراتژی های بازاریابی و هرگونه تحلیل از رفتارهای مشتری، فرض اولیه این است که رفتار مشتری منطقی است.
اما در حقیقت همیشه این طور نیست.
یکی از مواردی که بر روی صنعت گردشگری کشورها تاثیرگذار است، تصمیمات مدیران سیاسی دنیا است.
جدای از موضوع «گردشگر و گردشگری»، در «مهاجرت» هم این قبیل سیاستگذاری ها و رفتارها به شکل پررنگ تاثیر خودش را نشان می دهد.
تصمیمات مدیران سیاسی در امن یا نا امن کردن فضای عمومی کشور برای گردشگران، در امن یا ناامن کردن فضای اقتصادی برای سرمایه گذاران و در امن یا ناامن کردن فضای زندگی برای شهروندان یک کشور تاثیرگذار است.
وقتی این تصمیمات، تصمیمات رادیکال باشند تاثیرات شان هم پررنگ تر خواهد شد و نتایج خیلی جدی تری از خود به جا خواهند گذاشت.
به نظرم باید به اتفاقات پیش بینی نشده، اهمیت بدهیم.
راستش معتقدم که اصلاً باید اهمیت ویژه ای برای این قبیل رخدادها قائل شویم.
