شهریور 1394 دانشجوی دکترای بازاریابی شدم.
امروز که حدوداً 2 سال از آن زمان گذشته، آزمون جامع را هم پشت سر گذاشته ام و از ترم جدید، به امید خدا به سوی رساله ی پایان نامه حرکت خواهم کرد.
در این دو سال دانشجوی بازاریابی بودن و دانشجوی دکترای بازاریابی بودن، چه کرده ام؟
این سوال را اول از همه خودم از خودم پرسیدم.
این که هم افراد عادی و هم صاحب نظران در مواجهه با تکنولوژی به دو یا سه دسته تقسیم می شوند، موضوعی نیست که نیاز به یادآوری یا دفاع یا موافقت و مخالفت داشته باشد.
خیلی ساده است: عده ای معتقدند تکنولوژی خوب ِ خوب ِ خوب است،عده ای معتقدند تکنولوژی بد ِ بد ِ بد است،عده ای معتقدند هم خوب است و هم بد.
از دیگر سو، وقتی تکنولوژی در خدمت هنر قرار می گیرد، می تواند به ارتقاء هنر کمک کند یا به اضمحلال آن.
وقتی در خدمت فرهنگ قرار بگیرد، می تواند به ارتقاء آن کمک کند یا به اضمحلالش و...
حرف من چیز دیگری است.
ما اقلیت سازیم.
این را امروز صبح فهمیدم.
وقتی داخل مترو بودم.
وقتی که پسر جوان سوار مترو شد.
همان پسر جوانی که هندزفری خلبانی به گوشش بود.
با هندزفری خلبانی داشت یک موسیقی راک را با صدایی بلند گوش می داد.
صدای موسیقی آن قدر بلند بود که به گوش من و بقیه مسافران تا یک واگن آن طرف تر هم می رسید.
- ساعت ۱٠:٤٢ ق.ظ روز پنجشنبه ٢٦ اسفند ۱۳٩٥
یکی دو روزی است نامیزان هستم؛ بیشتر روحی.
هیچ حسایستی از نوع فصلی و غیر فصلی ندارم. فقط هر از چندگاهی از حالت روتین خارج می شوم و کلافگی وضعیت غالب روحی ام می شود.
شاید به خاطر خبرهای فوت چهره های دوست داشتنی ام، آن هم پشت سر هم باشد، شاید به خاطر سوء تفاهم های داخل خانه و به احتمال بیشتر به خاطر هر دوی آنها.
کلافه بودم.
با این کلافگی، امروز تصمیم گرفتم تا حد ممکن نافرم باشم.
گفتم حالا که وقت دارم، کمی زمان بگذارم و روی یکی از سوالات قدیمی ام کمی تحقیق کنم.
کردم.
بگذارید ماجرا را از اینجا شروع کنم؛ از چند ماه قبل.
این سومین یادداشت من در خصوص فاجعه ی فرو ریختن یکی از بناهای نوستالژیک تهران - پلاسکو - است.
دو یادداشت قبلی را یکی تا نیمه ی مطلب رفتم و کلافه گی اجازه نداد ادامه اش را بنویسم، دومی را هم چند سطر نوشتم، دوستش نداشتم و برای همین پاکش کردم.
اما حالا نوشتم، چون دوست دارم اگر قرار است اینجا چیزی برایش بنویسم از نوع نگاهی که این مطلب دارد، برخاسته باشد.
